Entarisi ipekten...

Lüplüp Jaja'ya çörek ikram ediyor...

Ali'yle Pıtırcık Satranç Oynuyor okuyoruz. Pıtırcık'ın Sırma'yı en kıyak arkadaşlarıyla birlikte ikindi kahvaltısına davet ettiği bölüm. 

Pıtırcık, arkadaşlarını mavi gözlü, sarı saçlı Sırma'ya tanıştırıyor: "Bu Toraman, bu Sırım, Bu Dalgacı, bu Gümüş, bu da Lüplüp."

Sırma da beraberinde getirdiği bebeğini haydutlara takdim ediyor:

"Benim bebeğim de Jaja, entarisi de ipek."

Bebeğin adını duyar duymaz, bizim pıtırcık heyecanla atıldı: "Aaa, Jajá diye futbolcu var, Kayserispor'da oynuyor!" 

Kayserili Jajá, FC Metalist Kharkiv'de top koşturduğu yıllarda...

Messi hakkında bildiğimiz şeyler...

Bu geçen yılın 23 Nisan'ından... Blogu uzun süre ihmal edince, bir sürü şey, twitterda, instagramda kalıyor, buna kıyamadım...

Solak

Hogwarts'ta kutlanıyor...

-Öğretmen dedi ki, cadılar bayramını hristiyanlar kutlarmış.

-Sınıfta yok mu hiç hristiyan arkadaşınız?

-Hristiyan yok ama solak var...

Milyonlarca kitabın içinde bir kitap...

Uzun süredir içimi kemiren ama nasıl olsa bir gün hallederim diye sürekli ertelediğim bir meseleydi: Necdet Sander çevirisi Küçük Prens’imi, hiç yapmamam gereken bir şey yapıp, hiç vermemem gereken birine vermiştim ve o da yapması gereken şeyi yapmıştı.

Kitap, abimin hediyesiydi, ne yazık ki Sander yayınları artık yoktu, yeni baskılar asla o boyutta olmuyordu, üstelik kimse kapaktaki “Küçük Prens” yazısına özenmiyordu, en önemlisi diğer çevirilere asla alışamıyordum. Senelerce söylendim durdum.

Volkan temizlemek mi zor, sahaf sahaf dolaşmak mı? Gökçe, volkan temizlemeyi tercih edecektir, sorun, anlatsın :)

Evet, ara sıra sahaflarda bir Sander baskısına rastlıyordum. Ama ya çok harap halde oluyorlardı ya da çok para vermek gerekiyordu. Üstelik rastladıklarımın hiç birinin ilk sayfasına abim mavi bir kalemle, 1982, Pursaklar – Ankara yazmamıştı (ilk harfler küçük).

İşte böylece her bulduğum nüshaya bir kulp taktım ve kâh kitabı verme gafletinde bulunduğum çocuk belki nedamet getirir, acele etmeyeyim; kâh sahafın birinde bir gün kendi kitabıma rastlarım ve onu o hayattan çekip kurtarırım diye diye kendimi avuttum. Zaman içinde sahaflardaki nüshalar azalmaya, fiyatlar daha da yükselmeye başladı.

Şşşş, uyuyor!

Sonra Ali doğdu ve bu gece kaç saat uyuyacak, bu hafta kaç gram alacak, kulaklarındaki kıllar dökülecek di mi türünden yeni dertlerin arasında eski derdim gittikçe dikenlenmeye başladı. Hemen bir şeyler yapmazsam, Ali Küçük Prens’le oldukça uygunsuz şartlar altında tanışmak zorunda kalacaktı.

İmdadıma nadirkitap.com yetişti, son derece beyefendi bir satıcı, iyi durumdaki bir Sander yayınları baskısını, makul bir ücret karşılığında satıyordu, hemen sipariş ettim, kitap sağ salim elime geçinceye kadar heyecan, heyecan…

Gökbilimciyi kıyafetleri nedeniyle ciddiye almayan büyükleri çok ayıpladık...

Sonra aradan yine yıllar geçti. Nihayet geçen pazar, kitabı Ali’yle bitirdik. Büyüklere laf anlatmanın çok yorucu olduğu hususunda yazara çok hak verdi Ali. Küçük Prens’in dünyada çok az kaldığını, çok az insanla tanıştığını düşünüyor. Küçük Prens, tek bir gülün, dizlerine ancak gelen ve biri belki de sonsuza dek sönmüş olan üç volkanın kendisini hiç de büyük bir prens yapmayacağından şikâyet ettiğinde yadırgadı: “E, kendi adını bilmiyor mu, Küçük Prens işte, nasıl büyük olsun?”

Kitap bitince de, hemen kapıya koştu, “Anne, acele et, hemmen Afrika’ya gidiyoruz!”

Metni Necdet Sander çevirisinden okuduk ama resimlere, mavibulut'un üçboyutlu baskısından baktık....

Büyüyünce ne olacaksın?

Ben itfaiyeci olmak istiyordum. Yani en azından abimin mülkiyeyi bırakıp da sürekli birbirimizi ıslatacağımız o eğlenceli hayatı seçmeye niyeti olmadığını anlayıncaya dek istemiştim. 

Hayır efendim, tabii ki o kadar ihtiyar değilim, itfaiye teşkilatına intisap etmeye mahallenin tulumbacılarına özenerek karar vermiş değildim...

Tuba, gazeteci olmak istiyormuş, ama gazeteci deyince aklınıza Joseph Pulitzer, Christiane Amanpour ya da ne bileyim Tenten filan gelmesin. Üsküdar sahilde, sabahtan akşama bilumum mecmuayı renklerine, boylarına, meşreplerine göre nizam intizam içerisinde tutup, dilediğini okuyabileceği ufak bir gazete bayii olmakmış hayali, hala da hayatta daha iyi bir kariyer olamayacağını düşünüyor.

Tuba'nın rüya mesleği: gazetecilik...

Ali, okula başlayıncaya dek, büyüyünce ne olmak istiyorsun sorusundan acayip rahatsız oluyordu, cevabı netti: Hiçbir şey olmayacağım!

Geçen gün yolda yürürken, bu kez konuyu kendisi açtı. Ne olmak istediğine karar vermiş. Ama tek bir şey olmayacakmış. Hayır, maymun iştahlılıktan değil. Tek bir şey olmaktansa, birini yaparken diğerinin çok işe yarayacağı iki şeyi birden seçmek daha iyiymiş bir kere. 

PTT Birinci Ligde Adanaspor Konyaspor maçı filan seyrederken geliyor herhalde bu fikirler aklına...

O yüzden de futbolcu ve sihirbaz olmaya karar vermiş. Sihirbazlık rakiplerine gol atarken çok işine yarayacakmış...

Messi'nin tıpkı kendisi gibi olduğunu düşünen tek insan Maradona değil, Ali de öyle düşünüyor :)

Şimdi bildiğiniz iyi bir Quidditch okulu var mı? Bu yazdan tezi yok başlayalım, ben şahsen çok tuttum bu fikri...

En sevdiğimiz Quidditch oyuncusu Ron Weasley, formasıyla...

 

Şükür, 10 numara kapılmamış...