Duyduk Duymadık Demeyin!

Adres değişikliği

Duyurmayı epey geciktirdim ama yeni adresimiz:  aliozdil.com Her zaman bekleriz... Yanlış çimenliklerde otlamayalım lütfen :)

10 Aralık 2011 Cumartesi

All I Want For Christmas Is My Two Front Teeth!


Ali, doğum doktorunun oğlunun doğum gününde dünyaya geldi. O yüzden de adı kısacık ama oğlunun doğum gününde Ali'nin göbeğini kesmekle uğraşan Rabiye Hanım'ın isteğiyle hatırı sayılır uzunlukta bir göbek adı var: Halil Emin. 

Ali, Rabiye Hanım'dan sadece oğlunun adını almadı, hiç bir dişi sallanmamasına rağmen, "s"leri ve "z"leri de tıpkı onun gibi, sevimli bir pelteklikle söylüyor.

Henüz 4,5 yaşında olduğu ve harflerle ilgili sıkıntıları s'lerle ve z'lerle sınırlı olmadığı için, gayri ciddi ebeveynler olarak şimdilik endişelenmiyoruz, çocuklarda pelteklikle ilgili daha doyurucu ve ciddi bilgiler bekleyenlerinizi buraya  ve şuraya alıp, biz zevzekliğe devam edelim:



Hepinize sağlam dişli, bol ıslıklı, ışıltılı noel yortuları!


PS: Teşekkürler Pelin, Yasemin ve Melissa Lynn!

1 Kasım 2011 Salı

Sınıfları doldurduk!




Sonuçta Hogwarts'a başlamış değil ama bizim için de epey heyecanlı ve büyülü geçti okula başlama macerası. 

Hangi okul iyidir; üç gün okula iki gün havuza mı gitsin beş gün okula mı; servise yazılsa mı kendimiz mi götürsek; peki ya hiç gitmek istemezse n'aparız; 2007'lilerle mi okuyacak 2008'lilerle mi (ki bu mesele anaokulu camiasında "Seçmen şapka yavrumuzu Gryffindor'a mı layık görecek Hufflepuff'a mı?" gibi bir şeye tekabül ediyor) filan derken bir buçuk aydır her sabah Ali'yle elele tutuşup okula gidiyoruz.

İşte cevaplar:  Beşiktaş'ta Fevziye Hanım'ın Hilal Çocuk Evi'ne gidiyor (benim de uzuun yıllar boyunca bütün yazlarım Fevziye Hanım'ın okullarında geçmişti). Yüzmeyi de artık yazın ilerletir. Okulu benim Fakültemin tam karşısında dolayısıyla servise gerek kalmadı. İlk zamanlar "dünyada hiiç kimse okula gitmese n'olur?" diye yokladı ama, şimdilik hiç gitmek istemiyorum demedi ve kendisi Balarıları sınıfında (yaşasın, Gryffindor!)...


Öğretmenlerinin hepsi çok sevimli insanlar. Ali, Balarıları sınıfının öğretmeni Havva Öğretmenin heeerşeyi bildiğini çabucak farketti, laf aramızda kendisinin kirpikleri de çok güzel. Yıldızlar sınıfının öğretmeni Sultan Öğretmen de şansa bakın ki cimbomlu. Emine öğretmen eline kalp çizdikçe Ali'nin gözleri ışıldıyor. Ayşe Teyze de, Selver Teyze de süper becerikli. Büyük Emine öğretmen çok komik bir insan. Kadriye Teyze harika yemek pişiriyor, üstelik onun sayesinde okul hiç boş kalmıyor! En iyi arkadaşları en son Adil, Ali Sadi, Melike ve Eren'di. Yıldızlar sınıfından Z.'nin gülümsemesi de hala çok güzel...



Bu arada kendisi Ekim ayı boyunca en çok yıldızı topladığı için, ayın birincisi seçildi. Yıldız toplamak için erkenden yatmanız, bütün sebzeleri yemeniz, arkadaşlarınıza karşı kibar davranmanız, haftasonu ödevlerinizi vaktinde yapmanız filan gerekiyor, aklınızda bulunsun:)

Bu büyük başarıdan sonra,  11. yaşgününde bir postacı baykuş da gelebilir yani evimize, neden olmasın, umudumuz var...

6 Eylül 2011 Salı

Goğum günü dilekleri


Ali'nin aylardan ağustos olduğunu duyduğundan beri sabırsızlıkla beklediği büyük gün geldi: "Ağustostan sonra eylül geliyor, 6 Eylül benim goğum günüm. Şimdi üçbuçuk yaşındayım, o zaman dört yaşında olacağım!"

4 yıl, dile kolay. İki yüz sekiz hafta eder, tam bin dört yüz altmış bir gün, saat hesabıyla otuz beş bin küsür saat…

Bütün bunlar insanın acayiplikler karşısında "hayatımda öylesini görmedim" diyebilmesini sağlıyor. Mesela iki yaşındayken böyle bir cümle kuramazsınız, komik olur. Ama dört yaşındaysanız, evet artık tecrübelisiniz, yeterince görüp geçirdiniz, yadırgamak hakkınız…

Bu doğumgününde birlikte olamayacağız, Tuba'yla birlikte yazın son günlerini değerlendiriyorlar, tatildeler... Ali'ye haftalar öncesinden sipariş ettiği hediyesini, hafta sonu vermek üzere, yarın alacağım. (Elbette minik bir araba. Üzerinde de numara yazması lazım, yoksa yarış arabası olmaz…) Doğum günü pastasınının mumlarını üflerken ne dileyeceğini ise bilmiyorum.

Benim onun için dileğim, eğer çok ileri gitmiş olmayacaksam, yaz tatili neşesini hiç kaybetmemesi, büyüdükçe ne kadar süper hızlı arabalara binerse binsin yürümenin, yüzmenin, sadece kendi kanatlarını kullanarak uçabilmenin nimetlerini hiç unutmaması; değerbilir bir insan olması yönünde olacak.

Şimdi sözü, kendisinin çok sevdiği "Borulardaki Ayı"nın yazarı Julio Cortázar'a bırakıyorum:
"Çocuklar doğaları gereği değerbilmez varlıklardır. Sevgili ana babalarına öykünmekten ileri gidemediklerinden bu da anlaşılır bir şeydir. Böylece, günümüz çocukları okuldan döner dönmez bir düğmeye basar, oturup televizyonda o gece oynayan diziyi izler, televizyon denen teknolojinin ne demek olduğunu düşünmek bir an bile akıllarının ucundan geçmez. Bu yüzden bakıyorum, bu ufaklıkların önünde tutup da bilimsel gelişim tarihini anlatmakta direnmek hiç de boşa gitmeyecek; elime ilk geçen fırsatı ganimet bilip gençlere insan gücünün hayran olunacak sonuçlarını sergilemek amacıyla, sözgelimi, tangır tungur bir uçaktan jete geçişi ele alayım, diyorum.
"Jet" örneği söylediklerimin en açık kanıtlarından biridir. Hiç uçağa binmemiş biri bile çağımızda uçak deyince akla gelen değerleri bilir: hız, kabindeki sessizlik, denge, uçuş ekseni.
Ancak bilim hiç bitmeyen bir arayışın ta kendisi olduğundan, "jet"ler çok geçmeden günü yakalayamaz olmuş, geri kalmakta gecikmemiştir. Onların yerine insan dehasının daha yeni ve daha inanılmaz örnekleri geçmiştir. Olanca gelişmiş olanaklarıyla bile yerlerini pervaneli uçaklar alana değin jetlerin birçok elverişsiz ve olumsuz yanı görülmüştür. Pervaneli uçakların sağladığı fetih çok büyük bir ilerlemenin göstergesi olmuştur, çünkü düşük hızda ve alçaktan uçarken pilotların yön belirlemesi için çok daha fazla olanak sağlanmış, kalkış ve inişlerde manevra koşulları daha güvenlikli olabilmiştir. Buna karşın, teknik adamlar daha ileri ve yeni iletişim araçları arayışında olduklarından kısa aralıklarla iki temel buluşu daha bizlere ardı ardına tanıtmışlardır, buharlı gemiler ve demiryollarına değinmekteyim. Bunların sayesinde ve o güne değin ilk kez olmak üzere, insanlar toprak düzleminde olağanüstü yolculuk yapma koşullarını, hem de değer biçilemez bir güvenirlik sınırı içinde, oluşturmayı başarmışlardır.
Bu tekniklerin birbirine koşut evrimini denizyolları ulaşımından başlayarak izleyelim. Açık denizde çok sık rastlanan yangın tehlikesi, mühendisleri daha güvenlikli bir düzenek bulmaya itti: Böylece yelkenlerle ulaşım düşüncesi ve daha sonraları (zaman diziminden pek de emin sayılmam gerçi) kürekle ulaşım tekneleri devinime geçirmenin en elverişli aracı olarak ortaya çıktı.
Bu son derece dikkate değer bir ilerlemeydi, ama yine de ileri teknikler suda ulaşım için en güvenilir ve kusursuz yöntemi sağlayıncaya değin çeşitli nedenlerle zaman zaman deniz kazaları olagelmiştir. Bu yöntemden söz ederken kuşkusuz yüzme edimine değiniyorum, bunun ötesine geçebilecek bir gelişme olabilecek gibi görünmüyor; gerçi bilim şaşkınlıklar üretmekte sınır tanımıyor.
Demiryollarına gelecek olursak, ünü uçaklarla karşılaştırılmayacak denli fazla olmakla birlikte, bunların da yerini posta arabaları almış bulunmaktadır; posta arabaları havayı karbon ya da petrol gibi yakıtların dumanıyla kirletmez ve bırakırlar yolcuları geçtikleri güzel yerlerin görünümlerinin ve yük beygirlerinin gücünün olanca tadını çıkarsın. Bisiklet, son derece üst düzeyde bilimsel bir ulaşım aracı olup tarihsel olarak demiryolu taşımacılığı ile posta arabası arasında konumlanır, ancak tam olarak ortaya çıkış anı tanımlanamamaktadır. Öte yandan, gelişmenin en son halkasını oluşturan aşamanın ortaya çıkışı ise iyi bilinir. Posta arabalarının yadsınamayacak rahatsızlığı insan zekâsını öylesine bilemiştir ki bu zekâ başka hiçbir araçla karşılaştırılamayacak bir ulaşım aracını bulmuştur: yaya yürümek.
Yayalar ve yüzücüler işte böylece bilimsel piramidi taçlandırmışlardır. Bunu herhangi bir kumsalda gözlemleyip kanıtlamak çok kolay olacaktır; bir yanda dalgakıranda dolaşıp gezen kişiler denizde yüzenlerin evrimini keyifle izlemektedirler. Belki de kumsallara onca insanın doluşması bu yüzdendir. Çünkü çoğu çocuk bu teknik gelişmeyi göz ardı etse de, sonuçta tüm insanlık teknikteki ilerlemelere işte böyle alkış tutmaktadır, özellikle de ücretli dönemsel yaz tatili devresinde."*

*Julio Cortázar, "Paha Biçilmez Gömüdür Gençlik", Son Raunt, YKY, 2009. (Çeviri: Ayşe Nihal Akbulut)

17 Ağustos 2011 Çarşamba

Seyir Hidrografi ve Oşinografi Dairesi

Hava durumu bazı insanlar için daha önemlidir. Mesela adalılar için, mesela migrenliler için, mesela komşusuyla sohbet konusu sıkıntısı çekenler için, mesela kaptanlar için, mesela Ali için...

Çocukken, Kaptan Eniştemin karada olduğu nadir zamanlarda, televizyonda hava durumu başladı mı hemen susmamız gerektiğini bilirdik.

Abimler çocukken de, radyodan "Seyir Hidrografi ve Oşinografi Dairesinden bildirilmiştir" anonsu işitildi mi evde mutlak sessizlik istermiş Kaptan Enişte. Bedeni karada da olsa aklı fikri hep denizlerde olan bir kaptan için, anlaşılır bir hassasiyet.

Bu yıl başında kaybettiğimiz Kaptan Eniştem Ahmet Yenigün, teyzemle nikah günlerinde.
Kendisi şen kahkahalarıyla, kocaman sesiyle, uzak uzak memleketlerden getirdiği hediyelerle çocukluk kahramanlarımdandı. Ruhu şad olsun!

Kaptanınki anlaşılır evet, denizde gemileri var, ama günde 3 kere "Anneeeee, Kahyamanmayas az buyutlu 41!" "Babaaa, Ankara'yı su bastı"... diye haykırarak güzel memleketimizin hava durumu hakkında ailemizi bilinçlendiren Ali'nin hassasiyeti nereden geliyor, merak ediyorum.
Sen hep ferah kal şirin Kahramanmaraş!

30 Haziran 2011 Perşembe

SmackDown!



Ayasofya'dan restorasyon iskelesinin kaldırıldığını duyduğumdan beri bir gidip görmek istiyordum. Geçen Gökçe, Avrupa Birliği fethindeyken Brüksel'de tanıştığı WWE tarihinin ilk Harvard'lı güreşçisi Chris Nowinski'ye Sultanahmet'i gezdirme programından bahsedince, Ali'yle ben de onlara katıldık.

Oğuz'un kucağında Ali, Gökçe, Nicole ve Chris

Ali böylece Kapalıçarşı'nın ortasında Amerikan güreşi yapma fırsatı buldu. Chris Ali'nin yumruklarıyla bir oraya bir buraya savruldukça da Ali, ne kadar kuvvetli olduğuna dair zaten mevcut olan inancını pekiştirmiş oldu, bu devi devirdiysem herkesleri haklarım!

Günün şampiyonu Sultanahmet Köftecisinde bütün köfteleri yedi!

O halıcı senin bu halıcı benim derken Kapalıçarşı faslı biraz uzayınca, Ali'nin Ayasofya'yı gezmeye çok takati kalmamıştı, Hızlı bir turun ardından biz de üst galeride bir köşeye oturup, müze dükkanından aldığımız malzemelerle boyama yapmaya koyulduk.

İmparator İmparator olalı böyle yeşil görmedi!

Ayasofya'dan sonra, Yerebatan'a geçtik. Ali için sarnıcın bütün esprisi balıklardan ibaret. Uzuun nemli platformlar boyunca balıkların peşinden koştuk, burdakiler kocaman, burdaki turuncu daha bebek, bak bu onun babası... Medusa da bişeye benzese yanına balıklar gelirdi zaten, biz de şöyle bir göz ucuyla bakmakla yetindik.

Yerebatan'dan sonra, Sultanahmet Camii'ni görelim istedi Chris'le Nicole ama ibadet saati olduğu için giremedik. Biz de azıcık bahçede oyalandık. Sonra kapıda ibadet saati giremezsiniz diyen kimse olmayan Firuzağa Camii'ne bir bakındık. Ardından nihayet sabahtan beri hasretini çektiğimiz dondurmalarımızı alıp kahvelerimizi de içtikten sonra, Sultan Pub'da serilip kaldık.

That's not funny at all!

Bu arada Ali bir iki kere de tersledi Chris'i: Önce kuruyemişleri avuç avuç değil tek tek alması gerektiğini tane tane anlattı kendisine, sonra da Chris boya kalemlerini oyuncak arabalara oturtmaya kalkınca suratını buruşturdu: "Hiç komik diil!" Gökçe de İngilizce hususunda kısa bir kursa tabi tutuldu: "Oh my God ne zaman denir biliyü müsün? Neffis şeyler olduğunda!"

Sonuçta neffis bir Cumartesi geçirmiş olduk, ne diyoruz? "Oh my God!"

Mısır Prensi Kavalalı Ali

20 Haziran 2011 Pazartesi

Bagıg!



Mehmet "Bagıg Tapetiyavn" Kanyılmaz, dün sabah uçtu yeni dünyaya. Cuma akşamı Ali'yle son bir veda pastası seçtiler.

Şimdiden yolunu gözlüyoruz, Westwood Tapetiyavn'da bi garsona ihtiyaç olursa, ilk kimi arayacağını biliyorsun Fazıl!

8 Mayıs 2011 Pazar

Kamyoncu anneler günü!




Ali'yle çok gizli bir "anneler günü operasyonu" yürüttük. Aslında kendisi sır saklama konusunda pek iyi değil, mesela teyzesinin sürpriz pastasını, teyzesi kapıyı çalar çalmaz haber vermişliği var. Ama o günden bu yana neredeyse iki ay geçti ve itiraf etmeliyim ki hediye belirleme aşamasında değilse de meseleyi gizli tutma konusunda süper başarılıydı:



-Alicim, biliyorsun, yarın anneler günü, Tuba'ya bir sürpriz yapalım mı?
-Evet, sticker alalım!
-Tamam, ben bugün dışarı çıkınca alırım, ama sence nasıl bir sticker alalım?
-Kamyonlu, ama klasik...
-Nasıl yani?
-İşte klasik kamyonlu sticker al...
-Bulamazsam?
-Yarış arabalı sticker al, ama üstü açık...
-Tamam ama, hediye alırken Tuba'nın hoşuna gidecek birşeyler seçsek daha iyi olmaz mı?
-Tuba da çok seviyor kamyonları ama, sen ona çiçekli sticker al, bana kamyonlu sticker al, kamyonlu bulamazsan yarış arabalı sticker al...

Anneler günün kutlu olsun Tubacım. Kalbinde stickerlara yer yoksa mühim değil, biz ayakta da gideriz:)